Ψυχοθεραπευτής δεν είμαι, ούτε μπορώ να τους υποκαταστήσω στον σημαντικό τους ρόλο. Μου αρέσει όμως να διαβάζω ψυχολογία, και ως προπονητής και καθηγητής φυσικής αγωγής, έχω εξασκηθεί λιγάκι στην παρατήρηση· των αθλητών μου και των παιδιών στην αυλή του σχολείου. Στην εποχή μας είναι εύκολο να παρατηρείς τους άλλους, ακόμη και μέσα στα σπίτια τους. Δεν είναι κάτι που το ξεκινάς εσύ, αλλά κάτι που στο προσφέρει ο άλλος. Οικειοθελώς πλέον προβάλλουμε τη ζωή μας μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς καν, μερικές φορές, να αφήνουμε ακάλυπτες γωνίες θέασης. 

Και τι παρατηρώ μετά από περίπου 2 εβδομάδες  εγκλεισμού στα σπίτια μας εξαιτίας των επιβεβλημένων συνθηκών; Ανεξήγητο και αδικαιολόγητο θυμό και παραίτηση.

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι είναι χαρακτηριστικό ενός εξελιγμένου μυαλού να φιλοξενεί μια άποψη, έστω και αν δεν την αποδέχεται. Πόσο πολύ συμφωνώ με αυτή τη σκέψη. Παρατηρώ όμως ότι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να ανεχθούν οποιαδήποτε διαφορετική άποψη. Όχι μόνο δεν μπορούν να την ανεχθούν, αλλά θυμώνουν και με αυτόν που την εξέφρασε. Συνήθως, αυτός που κάνει μια ανάρτηση δε ζητά τη γνώμη των άλλων, παρόλο που ίσως έμμεσα την επιζητά, - ούτε τους προσκαλεί, φανερά τουλάχιστον, να σχολιάσουν. Δεν ξέρω αν είναι ακόμη πιο παράξενο, που ακόμη και στην πιο απλή διατύπωση διαφορετικής γωνίας σκέψης, ξεδιπλώνεται ένα γαϊτανάκι σχολίων και εκδήλωσης θυμού. Συχνά χωρίς να διαβάζεται καν το σχόλιο του προηγούμενου. Δικαίωμα και των δύο, θα πει κάποιος, σε μια δημοκρατική κοινωνία. Ωστόσο, η απορία μου είναι: γιατί τόσος θυμός;

Παρατηρώ επίσης από πολλούς ένα είδος παραίτησης. Από όσα μπορούμε να κάνουμε. Παραίτηση από τη συντροφιά και τη δημιουργική ασχολία με τα μέλη της οικογένειας και αφιέρωση του πλεονάσματος χρόνου στο διαδίκτυο, χωρίς στοχευόμενη αναζήτηση πηγών πληροφόρησης. Περνώντας ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, χωρίς φιλτράρισμα πηγών και διασταύρωσης της αλήθειας των ειδήσεων.

Και αν αυτά μας ωφελούσαν, δε θα είχα κανένα πρόβλημα. Αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθούμε, ο καθένας ξεχωριστά, είναι το αν μας κάνει καλό. Γινόμαστε καλύτεροι, σοφότεροι ή πιο ήρεμοι με τις παραπάνω πρακτικές; Αν όχι, καλό θα είναι να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τα παιδιά μας ή τον/τη σύντροφό μας. Δε χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό η αγκαλιά. Ούτε η συζήτηση. Ούτε το κυνηγητό μέσα στο σπίτι, ούτε ο μαξιλαροπόλεμος. Ούτε το Όνομα, Ζώα, Φυτά απαιτεί ιδιαίτερο εξοπλισμό. Ευκαιρία να φάμε όλοι μαζί ως οικογένεια, όπως παλιά. 

Έχουμε σκεφτεί ότι είναι αυξημένες οι πιθανότητες να νοσήσουμε από τον περίφημο ιό εξαιτίας του στρες που προκαλεί η, χωρίς όρια, έκθεση στο κινητό ή τον υπολογιστή μας; Πώς; Τα βήματα είναι τα εξής και είναι απλά, όσο και αληθή:

  1. Πανικός και ανάγνωση όλων των ειδήσεων που συναντάμε στο διαδίκτυο, ανεξαρτήτως πηγής προέλευσης και διασταύρωσης αλήθειας →
  2. Ψευδή ή δυσάρεστα νέα – θεωρίες συνομωσίας, τα οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή να επηρεάσουμε βλέποντας την παγκόσμια διάστασή τους →
  3. Άγχος και στρες για το αύριο και το μέλλον γενικότερα →
  4. Φόβος και πανικός σε ορισμένες περιπτώσεις →
  5. Μειωμένη ανοσία λόγω έκκρισης ορμονών του φόβου →
  6. Μειωμένη ανοσολογική απόκριση σε περίπτωση που νοσήσουμε.

Μήπως είναι η αρχή εσωτερικών ανησυχιών και επικίνδυνων μελλοντικών καταστάσεων; Μήπως ο αναγκαστικός εγκλεισμός μας θύμωσε κι άλλο; Άραγε, δεν έχουμε τίποτε καλύτερο να κάνουμε και γράφουμε σχόλια στο διαδίκτυο, ανεξαιρέτως αν γνωρίζουμε τον γράφοντα ή το θέμα επαρκώς, ώστε να απαντήσουμε; 

Μήπως αν αθλούμασταν λίγο -για να μιλήσω και με την πραγματική μου ιδιότητα, δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα επιτρέπεται το τρέξιμο- έστω και μέσα στο σπίτι, εκτονώναμε λίγο τη βαλβίδα πίεσης των συναισθημάτων μας; 

Θα πρότεινα ένθερμα να ασκηθούμε. Λίγη άσκηση. Όσο μπορεί ο καθένας. Ετοιμάστε το απαραίτητο έντυπο και βγείτε για περπάτημα όπου επιτρέπεται. Χωρίς συγχρωτισμό. Όταν κρατάμε τις απαραίτητες αποστάσεις τηρούμε τους όρους της καραντίνας. Το ξέρουν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ότι η άσκηση δημιουργεί ισχυρότερο ανοσοποιητικό και γι’ αυτό ακόμη μας το επιτρέπουν. Σκεφτείτε το πλεονέκτημα που δίνεται στους δρομείς έναντι των υπολοίπων. Μην ακούτε όσους αναρωτιούνται γιατί είστε έξω και τρέχετε. Ακόμη και 10 λεπτά άσκησης είναι μια καλή  αρχή. Και όσοι μπορείτε, τρέξτε από τη μια πινακίδα έως την επόμενη. Χαλαρά. Όσο να έχετε μια μικρή φάση πτήσης. Όχι σαν να θέλετε να προλάβετε το λεωφορείο. Αυτό είναι σπριντ. Πολύ αργά, αλαχάνιαστα. Και μετά πάλι περπάτημα και ούτω καθεξής.

Δε χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό η αγκαλιά. Ούτε η συζήτηση. Ούτε το κυνηγητό μέσα στο σπίτι, ούτε ο μαξιλαροπόλεμος.

Ούτε το Όνομα, Ζώα, Φυτά απαιτεί ιδιαίτερο εξοπλισμό. Ευκαιρία να φάμε όλοι μαζί ως οικογένεια, όπως παλιά. 

Πώς να προστατευτούμε; Τι μπορούμε να κάνουμε όντας αναγκασμένοι να μείνουμε σπίτι; 

Καλό είναι να διατηρήσουμε το βάρος μας χαμηλά. Να μειώσουμε τη λήψη των λιπών στη διατροφή μας. Να αυξήσουμε τα επίπεδα βιταμίνης D. Να αναζητούμε την έκθεση στον ήλιο, όπου και όποτε αυτό είναι δυνατόν. Αυξήστε την αερόβια άσκηση και τις ασκήσεις ενδυνάμωσης, ακόμη και μέσα στο σπίτι. Ας διαβάσουμε περισσότερο για να μας βρει σοφότερους και καλύτερους η επόμενη μέρα. Ας δούμε παλιές ταινίες και κυρίως κωμωδίες. Εμείς διαμορφώνουμε την ψυχική μας διάθεση.

Ας φτιάξουμε ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Οι αθλητές είναι σε πλεονεκτική θέση, αλλά όχι άτρωτοι. Όταν ακούμε ότι «έφυγε» ένα άτομο, παρόλο που ήταν αθλητής δε σημαίνει ότι κινδυνεύουμε όλοι. Μπορεί να είχε κάποιο άγνωστο πρόβλημα υγείας. Ας μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα επειδή κάποιος δημοσιογράφος θέλει να παρουσιάσει την είδηση πιο τραγική, για να κεντρίσει την προσοχή μας. Ας μη γενικεύουμε. Πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις απώλειας, αλλά και θεραπείας, όπως της κυρίας των 102 ετών στην Κίνα. Αυτές τις ειδήσεις να αναζητάτε. Τις ελπιδοφόρες. Μην βλέπετε τον αριθμό των απωλειών, αλλά των θεραπευμένων.

Προσοχή στον φόβο! Προσοχή στην παραίτηση!

Χαρακτηριστικό των δρομέων είναι η αγωνιστικότητα και η μαχητικότητα όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Οι συνθήκες της προπόνησης και ακόμη περισσότερο του αγώνα. Υπάρχουν δρομείς που τερματίζουν Μαραθώνιο ή και Σπάρταθλο. Παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν και παρότι συχνά σκέφτονται να τα παρατήσουν, τελικά συνεχίζουν να αγωνίζονται. Και οι περισσότεροι τερματίζουν. 

Δεν επιδεικνύουν όμως μόνο αυτοί ηρωική συμπεριφορά και παράδειγμα ανθρώπων που θα έπρεπε να μιμούμαστε. Είναι και αυτοί που σήμερα, αν και υπέρβαροι, ξεκινούν να περπατήσουν 3 χλμ. Ένα χιλιόμετρο. Όσα μέτρα μπορούν. Είναι αυτοί που ξυπνούν κάθε πρωί και πηγαίνουν στα νοσοκομεία για να περιθάλψουν τους αρρώστους. Αυτοί που εργάζονται στα σούπερ μάρκετ για να μας εξυπηρετήσουν, με κίνδυνο να νοσήσουν και αυτοί. Και τόσοι άλλοι.

 Αυτά τα παραδείγματα θα πρέπει να βλέπουμε και να αγωνιζόμαστε καθημερινά. Η δική μας δουλειά είναι πιο εύκολη. Να μείνουμε στο σπίτι και να μην παραιτηθούμε. Να μη χάσουμε την ψυχραιμία μας.

Με την ελπίδα ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα.

Και θα είναι.

Δημήτρης Τζεφαλής

Καθηγητής Φυσικής Αγωγής  -

Προπονητής δρόμων αντοχής

www.onestepbeyond.gr

*Μπορείτε να πάρετε ιδέες από προηγούμενο άρθρο μου εδώ στην αθηΝΕΑ «Άθληση στο σπίτι. Πιο ωφέλιμη από ποτέ».

 

Επικοινωνία: 

Ε-mail:This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Facebook: DimitrisTzefalis & Δημήτρης Ι. Τζεφαλής

Σελίδα: OSB Endurance Team

Instagram: Dimitris Tzefalis