Αυτό που μου αρέσει, κάπως, στο τρέξιμο είναι ότι δε χρειάζεται να εξηγήσω και να πείσω κανέναν πόσο όμορφο είναι! Αν το δοκιμάσεις συστηματικά για τρεις βδομάδες μπορείς να αντιληφθείς τη μαγική επίδραση πάνω σου!
Αυτό που μου αρέσει, επίσης, στο τρέξιμο είναι ότι στη διάρκειά του μου έρχονται οι καλύτερες ιδέες! M’ αρέσει που όταν βγαίνω για τρέξιμο τακτοποιώ τις σκέψεις μες στο μυαλό μου σαν να τις βάζω στο σωστό κουτάκι! Τότε επιλύω τα περισσότερα προβλήματα που με απασχολούν!
Μου αρέσει που μπορώ και ξεκινάω από το σπίτι χωρίς κλειδί. Απλά να κλείνω την πόρτα και να τρέχω! Μ’ αρέσει όμως κι όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο για να πάω να τρέξω στο δάσος ή το βουνό. Η χαρά και η αδημονία μου είναι τόσο μεγάλη, που απολαμβάνω την κάθε στιγμή και συγκεντρώνομαι στο περιβάλλον μου κάθε δευτερόλεπτο.
Μια τέτοια μέρα άκουσα, ή μάλλον πρόσεξα, σ’ ένα τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, τον στίχο: «εκείνο που είχαμε, κάπως, σαν στόχο ήταν ….». Έτσι μου ήρθε η ιδέα για τον τίτλο του άρθρου ή μάλλον για ολόκληρο το κείμενο, αφού «γράφτηκε» ήδη ενώ έτρεχα! Πιστεύω ότι δε θα πρόσεχα ποτέ τη θέση και το νόημα της λέξης, κάπως, αν δεν πήγαινα εκείνη την ώρα για τρέξιμο!
Εκείνο που μου αρέσει, πολύ, στο τρέξιμο, είναι ότι μπορώ και συγχωρώ όλους τους ανθρώπους! Έναν, έναν, όπως έλεγε ο αείμνηστος Τάσος Λειβαδίτης! Εκείνος τους συγχωρούσε πριν κοιμηθεί κι εγώ την ώρα που τρέχω!
Εύχομαι να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι που με γνωρίζουν να το νιώσουν αυτό και να μπορούσαν να συγχωρήσουν κι εμένα, για τα δικά μου λάθη. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να έτρεχαν για τους σωστούς λόγους και να το ένιωθαν αυτό! Από την άλλη, δικαιολογώ κι αυτούς που τρέχουν, αρχικά, ακόμη και για λάθος λόγους, γιατί στην πορεία μπορεί να «συναντηθούν» και με τους σωστούς!
Μου αρέσει επίσης που, χάρη στο τρέξιμο, γνωρίζεις συνεχώς νέους ή ηλικιωμένους ανθρώπους και διαρκώς διαπιστώνεις ότι η ομορφιά της ψυχής δεν έχει ολότελα χαθεί!
Είναι ωραίο παράλληλα όταν συναντιέσαι με διάφορους τρόπους με ενδιαφέροντες ανθρώπους, έστω και ραδιοφωνικά, όπως τότε με τη Βίκυ, τον Γιώργο και τον Άγη! Και ακούς ωραίες κουβέντες, απλές, καθαρές, με νόημα. Και αναλογίζεσαι ότι όλα αυτά δε θα συνέβαιναν χωρίς το τρέξιμο στη ζωή μας!
Μου άρεσε όταν έλεγε ο Γιώργος ότι δεν ξέρει αν του αρέσει να ακούει μουσική όταν τρέχει, ή αν τρέχει για να ακούει μουσική! Και σκέφτομαι ότι κι αυτός, ίσως χάρη στο τρέξιμο γράφει, και γράφει όμορφα, πιθανά, χάρη στο τρέξιμο!
Μου αρέσει όταν οι αθλητές μου μοιράζονται τη χαρά τους μετά τον τερματισμό τους, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Εκείνο το άδολο ευχαριστώ, «ευχαριστώ που με βοήθησες να τερματίσω υγιής», «που έκανα ατομικό ρεκόρ», που τα κατάφερα. Γιατί σημασία έχει να βάζουμε στόχους και να τα καταφέρνουμε! Τότε έχει νόημα και σκοπό η ζωή!
Μου αρέσει πολύ που ανοίγουν τα χέρια τους και που χαμογελούν κάθε φορά που τερματίζουν! Ανεξάρτητα με το αν είναι πρώτοι! Γιατί έχουν αντιληφθεί τη χαρά και το νόημα του τρεξίματος, το οποίο δεν διαφέρει και τόσο από αυτό της ζωής! Να ζεις και να χαίρεσαι πολλές χαρούμενες στιγμές, αλλά και να διαχειρίζεσαι με αισιοδοξία τις δύσκολες και επίπονες!
Και να μετουσιώνεις την παροδική αποτυχία εκπλήρωσης του στόχου σε νέα προσπάθεια, εντονότερη, μεγαλύτερη!
Μου αρέσει που ο Νίκος σιγοτραγουδά ρυθμικά την ώρα που τρέχει και αυτό του δίνει τον ρυθμό! Μου αρέσει που μου επιστρέφουν τη χαρά τους αυθόρμητα και ανεπιτήδευτα!
Αυτό που μου αρέσει επίσης στο τρέξιμο είναι ότι σε ενώνει με ανθρώπους ξεχωριστούς, χωρίς να το ξέρεις και να το επιδιώκεις. Κάπως έτσι βρέθηκαν στο δρόμο μου πολλοί ξεχωριστοί και όμορφοι άνθρωποι, και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι είσαι σε καλό δρόμο! Ότι κάτι καλό πρέπει να έχεις κάνει, και σου επιστρέφεται πίσω!
Μου αρέσει επίσης, κάπως περισσότερο, αυτή η αυθόρμητη αγκαλιά με τον συναθλητή μου μετά τον τερματισμό! Και το πιο ωραίο είναι, ότι νιώθεις εξίσου όμορφα ακόμα κι όταν αυτός που σε αγκαλιάζει σε έχει προσπεράσει!
Πόσο χαίρομαι να τερματίζω δίπλα σε ηθικούς ανθρώπους. Εκείνo το χτύπημα στην πλάτη, είναι λες και σου δίνει ώθηση να γίνεις καλύτερος! Και γίνεσαι! Και συνεχίζεις!
Και αυτό μου αρέσει πολύ! Ότι γίνεσαι καλύτερος από τον εαυτό σου, τον παλιό. Όχι μόνο σε επιδόσεις, αλλά και σε πείσμα, σε θέληση, σε ανοχή στον πόνο, σε υπομονή! Βελτιώνεται η αντοχή σου! Αντέχεις περισσότερα και πιο δύσκολα!
Και όταν συμμετέχεις στη γιορτή του αείμνηστου Δημήτρη Κρυστάλλη και ακούς τα λόγια του περί ομαδικότητας του τρεξίματος, αλλάζεις θεώρηση! Ναι, το τρέξιμο μπορεί να γίνει και ομαδικό, παρέα με τους οικείους σου, τους εθελοντές, τους φιλάθλους και τους διοργανωτές. Παρέα με τους άλλους δρομείς, το μοίρασμα, το νοιάξιμο και τη φροντίδα!
Μου αρέσει μου με ρωτάει ο Γιάννης Σημαντήρας αν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος όταν τρέχεις! Και αναρωτιέμαι. Γίνεσαι; Μερικές φορές, ναι. Άλλες όχι! Μήπως όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι καλοί, είναι πάντα καλοί; Δεν υπάρχουν στιγμές που λοξοδρομούν; Μήπως δεν είναι αυτή η αιώνια πάλη με το κακό μέσα μας ένα από τα νοήματα της ζωής; Τι ωραίο που είναι όταν «βγαίνει» νικητής το καλό από μέσα μας!
Μου αρέσει που γνωρίζω χαρακτήρες, στέρεους, στο τρέξιμο, όπως έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης! Που ο χαρακτήρας τους έχει σμιλευτεί με τον ιδρώτα και τον πόνο. Ανεξάρτητα από τις επιδόσεις. Άλλα είναι τα πιο σημαντικά! Ο χρόνος! Όχι αυτός που μετράει την επίδοση, αλλά αυτός που μετρά τον χαρακτήρα στο πέρασμά του. Το κατά πόσο καλά είναι στεριωμένο το καλό μέσα μας, κατά πόσο ο χαρακτήρας αντέχει! Γι’ αυτό είναι ωραία η αντοχή! Γιατί σε ζυγίζει, σε μετράει στον χρόνο! Σε διαμορφώνει!
Κάποιες φορές λοιπόν Γιάννη, μάλλον, γίνομαι καλύτερος! Νικάει συχνά το καλό μετά από μια ωραία τρεχάλα! Κι όταν γίνομαι λίγο καλύτερος, κάνω και τους άλλους καλύτερους, ευτυχέστερους! Γιατί έχω περισσότερη υπομονή, γιατί είμαι ήρεμος, γιατί τους κατανοώ! Ναι, αυτό μου αρέσει, κάπως, πολύ στο τρέξιμο!
Που γυρίζεις, κάπως, πιο χαρούμενος από όταν έφυγες! Συχνά και πιο ξεκούραστος, και ας μην μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω στη μητέρα μου! Από μικρό μου έκανε παρατηρήσεις, γιατί πάω και κουράζομαι!
Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το έχει δοκιμάσει, ότι ξεκουράζομαι! Αλήθεια το λέω! Να, κι εσύ που το διαβάζεις και δεν το έχεις κάνει, δοκίμασε. Όχι όμως επειδή στο λέω εγώ, αλλά γιατί θες εσύ! Μονάχη σου! Μονάχος σου! Σήκω ένα σούρουπο ή ένα χάραμα και δοκίμασε! Αργά! Αλαχάνιαστα! Κι όταν το κάνεις και νιώσεις κάτι από τα παραπάνω πες το και σε κάποιον φίλο σου. Να γίνει και αυτός καλύτερος!
Είμαι σίγουρος ότι και σε άλλους δρομείς αρέσουν πολλά ή κάποια από τα παραπάνω!
Αυτά λοιπόν, και αρκετά άλλα, μου αρέσουν, κάπως, στο τρέξιμο!
Ευχαριστώ ρε Φοίβο για αυτό το κάπως!
Δημήτρης Τζεφαλής
Δρομέας
