Εδω και μέρες διαβάζω στο διαδίκτυο τις αναρτήσεις για τον άδικο χαμό της Δήμητρας Ιορδανίδου. Καθεμία από αυτές μιλάει εγκωμιαστικά για τη Δήμητρα και, αλήθεια, πώς αλλιώς;
Τη Δήμητρα δεν τη συναντούσα συχνά, όμως όποτε αυτό γινόταν ένιωθα τί σημαίνει αξιοπρέπεια και πάθος για ζωή. Διάθεση να ζεις τη μέρα, τη στιγμή, το δευτερόλεπτο! Δεν είναι συνηθισμένοι τέτοιοι άνθρωποι, γι’ αυτό η επαφή μαζί τους, σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό.
Αν μπεις στο προφίλ της Δήμητρας στο facebook και στο instagram, όλες οι αναρτήσεις της, μία προς μία, έχουν κάτι βαθύ να πουν, κάτι ουσιαστικό. Τέτοιους ανθρώπους αξίζει να «ακολουθεί» κανείς. Γι’ αυτό γράφουμε με τόση θέρμη, όσοι είχαμε τη χαρά να τη γνωρίσουμε.
Πολλές φορές αξιολογώ τους ανθρώπους, σκεπτόμενος αν θα ήθελα οι κόρες μου να γίνουν σαν αυτούς. Όποτε συναντούσα τη Δήμητρα αναλογιζόμουν ότι θα ήμουν ευτυχής αν τα κορίτσια μου της έμοιαζαν, έστω και λίγο, στο ήθος και την αξιοπρέπεια.
Πριν αρκετά χρόνια έτρεχα δίπλα της στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Πολλά ήταν τα χιλιόμετρα που τρέξαμε παρέα. Ως τότε την ήξερα μόνο ως όνομα. Σ’ εκείνο τον αγώνα διεκδικούσε, και κατέλαβε τελικά, την τρίτη θέση. Ήταν απόλαυση να τη βλέπεις να τρέχει. Να βλέπεις την ξανθή κοτσίδα της να αναπηδά, σαν να χαμογελά, και να γιορτάζει κι αυτή, μαζί με τη Δήμητρα, το τρέξιμο. Θυμάμαι αρκετές κυρίες θεατές να της φωνάζουν: «Κούκλα είσαι» και κάποια άλλη να λέει στη διπλανή της: «κοιτά αυτήν την κοπέλα! Τρέχει σαν Θεά»! Κι αλήθεια, έτσι ακριβώς έμοιαζε καθώς έτρεχε! Μου θύμιζε τη Θεά Άρτεμη. Κάπως έτσι την φανταζόμουν κι εκείνη να τρέχει.
Έχω κι άλλες συναντήσεις να αναφέρω, όπως τότε στη γιορτή του αείμνηστου Δημήτρη Κρυστάλλη, ο οποίος επίσης αποτελεί ένα ξεχωριστό και σημαντικό κεφάλαιο στη δρομική κοινότητα. Θα αναφερθώ όμως σε αυτή, ή και άλλες, κάποια άλλη φορά. Οι αναφορές σε ανθρώπους σαν τη Δήμητρα και τον Δημήτρη πρέπει να είναι συχνές. Έτσι, ίσως θα μπορούμε να νιώθουμε ότι δεν έχουν φύγει από κοντά μας.
Σχετικά με τα όσα συγκινητικά και όμορφα γράφονται για τη Δήμητρα αυτές τις μέρες, αν η ίδια μπορούσε κάτι να μας πει, πιστεύω πως θα μας ζητούσε να μη λυπόμαστε. Νιώθω πως θα χαιρόταν αν ήξερε ότι, με το παράδειγμα της, κατάφερε να κάνει περισσότερο κόσμο, και ειδικά τα παιδιά, να αθλούνται. Κατάφερε να ονειρευτεί έναν κόσμο ηθικότερο, καλύτερο και να μας σπρώχνει συνεχώς μπροστά, τόσο στον αθλητισμό, όσο και στη ζωή μας.
Η απώλεια για όσους την έβλεπαν καθημερινά σίγουρα είναι τεράστια. Για όσους τη συναντούσαμε περιστασιακά θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας οι στιγμές που ζήσαμε μαζί της και οι φωτογραφίες της που χαμογελά. Αναμφισβήτητα ο αθλητισμός στη χώρα μας θα είναι φτωχότερος.
Θέλω να τη φαντάζομαι έτσι: Σαν να μην είναι το ατύχημα με το ποδήλατο μοιραίο, αλλά απλώς να πέφτει, να σηκώνεται πάνω και να χαμογελά. Να ξεσκονίζει τα ρούχα της, να φτιάχνει την κοτσίδα της, να ξαναβάζει το κράνος της και να λέει: «Δεν πειράζει, δεν ήταν τίποτα σοβαρό». Κι ύστερα, να ανεβαίνει εκ νέου στο ποδήλατό της και να φεύγει με αργές πεταλιές. Να φεύγει κι εγώ να είμαι σίγουρος ότι χαμογελά και πως τα λαμπερά της μάτια γυαλίζουν, όπως γυαλίζουν τα δικά μας κάθε φορά που σε σκεφτόμαστε. Έτσι θέλω να σε θυμάμαι Δήμητρα. Να χαμογελάς και να κάνεις τον κόσμο μας ομορφότερο. Και ποιος ξέρει, μπορεί να τον έκανες ήδη!
Με αγάπη,
Δημήτρης Τζεφαλής
Ένας φίλος μαραθωνοδρόμος
