Οι περισσότεροι δρομείς νιώθουμε ότι τελευταία, το τρέξιμο δεν είναι όπως παλιότερα. Όχι γιατί πρέπει να στείλουμε μήνυμα ή να έχουμε μαζί μας ταυτότητα και έγγραφα. Ούτε επειδή δεν έχουμε αγώνες να συναγωνιστούμε. Για εμένα προσωπικά, το τρέξιμο δεν είναι ίδιο λόγω της αλλαγής στην έκφραση και στην έλλειψη χαμόγελου από τα πρόσωπα των δρομέων. Οι περισσότεροι είμαστε, θα έλεγα, λίγο πιο σκυθρωποί. Ακόμη και η στάση μας δεν είναι τόσο καμαρωτή και ανέμελη όπως λίγες εβδομάδες πριν. Το σώμα είναι λίγο πιο σκυφτό και οι διασκελισμοί λίγο πιο βαρείς. Σαν κάτι να μας βαραίνει.
Το χειρότερο δε, είναι όταν σε βλέπει κάποιος να πλησιάζεις, τραβιέται λίγο παρακεί, στην πιο άκρη του δρόμου. Αρκετοί στρέφουν και το κεφάλι λίγο λοξά, σα να μη θέλουν να τους απευθύνεις τον λόγο. Ακόμη και το καλημέρα, βγαίνει διστακτικά και χαμηλόφωνα. Πάντα μου άρεσε να χαιρετώ όποιον συναντώ στο διάβα μου. Και ας μην τον γνώριζα.
Τα κατανοώ όλα· απλά μου είναι κάπως στενάχωρα. Μπορώ να φανταστώ ότι η ψυχολογία όλων δε βρίσκεται στα καλύτερά της, και δικαιολογημένα. Σε ορισμένους για να μη νοσήσουν, σε άλλους λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, σε μερικούς επειδή ακυρώθηκαν οι αγώνες -κάτι που συνέβη στους περισσότερους δρομείς, αν όχι σε όλους- και σε όλους λόγω της αβεβαιότητας για το αύριο. Το σημαντικό είναι μην παραιτηθούμε γιατί δεν μας πάει ως δρομείς να παραιτούμαστε.
Δεν του ταιριάζει του τρεξίματος να γίνεται έτσι θλιμμένα. Αυτό σκέφτομαι. Ούτε των δρομέων μας ταιριάζει να μην είμαστε χαμογελαστοί. Έχουμε μάθει εξάλλου να αγωνιζόμαστε. Πόσες φορές σε κάποιον αγώνα δε σκεφτήκαμε να σταματήσουμε, να εγκαταλείψουμε!. Πολλοί από μας μπορεί να έχουν εγκαταλείψει κιόλας σε κάποιους αγώνες. Ωστόσο ξαναστηνόμαστε στη γραμμή της εκκίνησης σε μερικές εβδομάδες ή μήνες, με νέους στόχους και νέα διάθεση.
Αν αναλογιστούμε λίγο το παρελθόν μπορεί να θυμηθούμε ότι ακόμη και στη διάρκεια κάποιου αγώνα, συνήθως μαραθωνίου ή πόσο μάλλον κάποιου αγώνα Υπεραποστάσης, σκεφτήκαμε ότι δεν πρόκειται να ξανά-υπομείνουμε αυτό το «μαρτύριο» και ότι δε θα ξανατρέξουμε το συγκεκριμένο αγώνισμα στο μέλλον.
Και να, που μόλις λίγους μήνες μετά – ή εβδομάδες σε ορισμένες περιπτώσεις- «συλλαμβάνουμε» τους εαυτούς μας να προγραμματίζουμε τον επόμενο αγώνα μας. Η λήθη είναι μερικές φορές από τις ευλογίες της ανθρώπινης φύσης. Ευτυχώς για μας, οι αρνητικές σκέψεις που είναι φυσικό να μας καταβάλλουν δεν κρατάνε για πάντα.
Αναπολώ τον καιρό που τρέχαμε χαμογελαστοί και αλλάζαμε πλευρά στον δρόμο, όχι για να προφυλαχθούμε ή να αποφύγουμε, αλλά για να χαιρετήσουμε κάποιον γνωστό ή άγνωστο δρομέα. Με το χαμόγελο και πάντα θετική διάθεση.
Και κάπως έτσι πιστεύω, ότι θα ξεπεράσουμε και αυτό, όπως τόσα άλλα δύσκολα ως πολίτες αυτής της χώρας. Η παγκοσμιότητα αυτής της κατάστασης μας ξεπερνά. Θεωρώ όμως ότι δε μπορεί, ή τουλάχιστον δεν πρέπει, να μας καταβάλλει.
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι δρομείς έχουν περάσει κάποια περίοδο χωρίς συστηματική άσκηση, είτε λόγω ασθένειας, είτε λόγω τραυματισμού ή εξαιτίας επαγγελματικών ή οικογενειακών λόγων. Θα νιώσατε πιθανά ότι οι μέρες περνούσαν σαν εβδομάδες και οι εβδομάδες σαν μήνες. Λες και ο χρόνος είχε σταματήσει. Κάπως έτσι πιθανά να συμβαίνει και τώρα χωρίς την αγαπημένη μας δραστηριότητα.
Ευτυχώς όμως δεν ισχύει το ίδιο όταν κοιτάξεις πίσω στον χρόνο. Μοιάζει τόσο μακρινό και σύντομο το διάστημα αποχής. Προφανώς, διαπιστώσατε ότι επανήλθατε πολύ πιο γρήγορα από ότι φανταζόσασταν. Κάπως έτσι θα γίνει και τώρα, όταν σε μερικές εβδομάδες τελειώσει όλο αυτό και επανέλθουμε στην κανονικότητά μας.
Αυτό που είναι σημαντικό, είναι να μας έχει μείνει κάτι αξιομνημόνευτο ως συναίσθημα ή πράξη αυτήν την περίοδο παραμονής στο σπίτι. Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Για άλλους το να κάνουν ένα δυνατότερο σώμα και για άλλους να μην πάρουν βάρος. Για κάποιους να διαβάσουν μερικά βιβλία που θα ανεβάσουν την ψυχολογία και τη διάθεσή τους ή κάτι για την επιστήμη τους. Για μερικούς το να ασχοληθούν λίγο περισσότερο με τα παιδιά και τον/τη σύντροφό τους. Ιδανικό θα ήταν να μπορούμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω. Το πιο σημαντικό για μένα θα ήταν να ενδυναμώσουμε το πνεύμα μας. Συνήθως αυτό συμπαρασύρει και την ψυχή στη αντοχή.
Αναπολώ τον καιρό που τρέχαμε χαμογελαστοί και αλλάζαμε πλευρά στον δρόμο, όχι για να προφυλαχθούμε ή να αποφύγουμε, αλλά για να χαιρετήσουμε κάποιον γνωστό ή άγνωστο δρομέα. Με το χαμόγελο και πάντα θετική διάθεση. Λίγες κουβέντες προπονητικές, ή άλλες, και , όχι σπάνια, αλλάζαμε κατεύθυνση για να τρέξουμε μαζί και η παρέα ολοένα και μεγάλωνε. Έτσι απλά.
Ας ξεκινήσουμε την αλλαγή στην ψυχολογία μας από σήμερα. Από το επόμενο κιόλας τρέξιμο. Ο Οράτιος έλεγε ότι πρέπει να μάθουμε να εξουσιάζουμε τη διάθεσή μας, γιατί αν δεν υπακούει, διατάζει. Θα ήταν ωραίο να χαρίζουμε με κάθε ευκαιρία στη ζωή την καλή μας διάθεση, για να μπορεί να μας χαμογελά ευκολότερα. Εξάλλου, αν κάτι έχουμε μάθει ως δρομείς, είναι ότι στο τέλος βγαίνουμε πάντα νικητές.
Δημήτρης Τζεφαλής
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής -
Προπονητής δρόμων αντοχής
Επικοινωνία:
Ε-mail:
Facebook:DimitrisTzefalis & Δημήτρης Ι. Τζεφαλής
Σελίδα: OSB Endurance Team
Instagram: Dimitris Tzefalis
