Αν κάποιος παρακολουθήσει φωτογραφίες τερματισμών του Αυθεντικού Μαραθωνίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, θα νομίσει ότι ανέβηκαν στο βάθρο των νικητών πολλοί περισσότεροι δρομείς απ’ τους τρεις που συνηθίζεται στους αγώνες. Έτσι μπορεί να δει να πανηγυρίζει έξαλλα ο 8ος, ο 22ος, η 65η, ο1568ος, ο 4.239ος ή ο 8.489ος.
Αυτό οφείλεται στη μαγεία του τερματισμού ενός μαραθωνίου και ιδιαίτερα του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας. Το γεγονός του τερματισμού και μόνον είναι αρκετό για να το πανηγυρίσει ο κάθε πρωτοεμφανιζόμενος δρομέας. Εξίσου έντονα, δικαιούται να πανηγυρίσει κάποιος που κάνει ρεκόρ και κατεβαίνει τις 5, τις 4 ή τις 3 ώρες. Ο καθένας γιορτάζει τον τερματισμό του!
Όταν ξεκίνησα το 2003 να τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο, η οπτική μου γωνία ήταν τελείως διαφορετική. Στόχος μου, μόνο ο τερματισμός! Έτσι απόλαυσα κάθε μέτρο της διαδρομής. Χαιρετούσα όλα τα παιδιά που μου έδιναν το χέρι, (αισίως τα τελευταία χρόνια είναι πολλά περισσότερα!!!) και παρατηρούσα ότι εξελισσόταν δίπλα μου.
Όσο το κυνήγι του καλύτερου χρόνου γίνεται αυτοσκοπός, τόσο λιγότερες είναι αυτές οι εμπειρίες. Λιγότεροι είναι και οι δρομείς που συναντάς μπροστά σου για να προσπεράσεις ή να σε προσπεράσουν, να σου δώσουν λίγο κουράγιο και να σε «τραβήξουν» στα τελευταία χιλιόμετρα. Όσο βελτιώνεις το χρόνο σου, τόσο εντονότερη η μοναξιά του δρομέα των μεγάλων αποστάσεων.
Ο φετινός αγώνας ξεκίνησε μ’ έναν και μοναδικό στόχο, το ατομικό ρεκόρ. Είναι τρομερό να αναλογιστεί κανείς, πόσο αμείλικτο είναι το χρονόμετρο σ’ έναν αγώνα ασφάλτου και ειδικά στον Μαραθώνιο. Για να βελτιώσεις το ρεκόρ σου κατά 42 δευτερόλεπτα μόνο, πρέπει να βελτιώνεις 1 δευτερόλεπτο σε κάθε χιλιόμετρο. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για χάσιμο χρόνου. Όσο κατεβαίνεις τις 3 ώρες τα περιθώρια γίνονται ακόμη πιο στενά.
Φέτος είχα την τύχη να διανύσω τα πρώτα 21 χιλιόμετρα της διαδρομής παρέα με πολλούς άξιους Έλληνες δρομείς, όπως τον αειθαλή Γιώργο Σίκαλο και την 3 φορές Πανελληνιονίκη στο Μαραθώνιο, Μάγδα Γαζέα. Η παρουσία τους και μόνο με γέμιζε περηφάνια και μου έδινε κουράγιο!
Στις ανηφόρες μέχρι το 32ο χλμ ο καιρός άρχισε να δείχνει τις διαθέσεις του και η προσπάθεια για να παραμείνω στο στόχο μου, γίνονταν δυσκολότερη. Η παρουσία άλλων δρομέων ολοένα και λιγόστευε. Εκεί η ψυχή πρέπει να επιβληθεί στο σώμα και το μυαλό που φυγοπονούν. Η ανάκληση στη μνήμη αγαπημένων προσώπων με συνόδευσε στα, τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής. Για λίγα χιλιόμετρα «έτρεξαν» μαζί μου η Μ., η Δ. και η Λ., τα κορίτσια μου!, κάποια οι μαθητές μου από το Γυμνάσιο Βολιμών Ζακύνθου, μερικά οι φίλοι μου, παρόντες και απόντες, και τα τελευταία, τα πιο δύσκολα, τα έτρεξα παρέα με τον ημεροδρόμο του Μαραθώνα, τον Πολιά, τον Βαρτζάκη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη!
Όταν έφτασα στο άγαλμα του Δρομέα, με «ακολούθησε» ως τον τερματισμό. Κάθε χρόνο καταφέρνει να μου «απαλύνει» τους πόνους και να με συνοδεύει ακούραστα, μέχρι το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ο ήχος των ποδιών στη πλατφόρμα που οδηγεί μέσα στο στάδιο, οδήγησε το σώμα μου στην υπερβολή, γι’ ακόμη μια φορά στα τελευταία 200 μέτρα.
Γι’ άλλη μια χρονιά, τερμάτισα νικητής. Μαζί με ακόμη 8.500 άλλους Νικητές!
Δημήτρης Τζεφαλής
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Απόφοιτος Τ.Ε.Φ.Α.Α. Α.Π.Θ.
Προπονητής δρόμων αντοχής
(Πρώτη δημοσίευση περιοδικό Athletics, 2013)
