Το ρολόι δείχνει 7 παρά, ο δρόμος είναι γεμάτος υγρασία και μαζί με χιλιάδες άλλους κατεβαίνουμε από τα λεωφορεία και προχωράμε προς το γήπεδο. Κάποιοι με σακούλες για να προστατευτούν από το πρωινό κρύο, άλλοι από νωρίς με την αγωνιστική τους εμφάνιση· όλοι μας με ανυπομονησία.
Μετά από τόσες Κυριακές ήρθε εκείνη, η ειδική Κυριακή, που αποτελούσε τον ορίζοντα των σκέψεων και της προετοιμασίας μας. Ήμουν εκεί και δε χρειαζόταν να ανησυχώ για τίποτα πια. Θα έμπαινα μέσα στο πλήθος και θα έψαχνα τον δικό μου ρυθμό. Θα πήγαινα ως το τέλος και το γεγονός ότι ο δρόμος ήταν τόσο μακρύς με έκανε, κατά έναν περίεργο τρόπο, να νιώθω ασφαλής.
Ο Θωμάς, ο αγαπημένος μου συνοδοιπόρος όλο αυτό το διάστημα, μου πρότεινε να ετοιμαστούμε στα αποδυτήρια, όπου, μου είπε, επιτελείται μία μυσταγωγία που κανείς δεν ονομάζει, αλλά όλοι τη νιώθουν. Εκεί μου γνώρισε και τον Δημήτρη. Αυτός πήγαινε για ένα νέο ρεκόρ, που με συνέπεια πέτυχε, κι εγώ για τον πρώτο μου τερματισμό.
Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε κι έχουν μεσολαβήσει ακόμα περισσότερα σε γεγονότα και στιγμές. Ο Δημήτρης άρχισε να μας προπονεί κι εμείς να γνωρίζουμε έναν νέο κόσμο. Σε αυτόν οφείλουμε το ενδιαφέρον και το κέφι μας για κάθε προπόνηση και αυτός αποτελεί το υποσυνείδητο κάθε καλής μας επίδοσης. Γι’ αυτό κάθε φορά που πάω να στηθώ στη γραμμή αφετηρίας νιώθω ευγνώμων σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που, ο καθένας με τον τρόπο του, με πήραν από το χέρι και με έμαθαν να τρέχω· γι’ αυτό κάθε φορά τους αφιερώνω ένα από τα δύσκολα τελευταία χιλιόμετρα κι όλα γίνονται μεμιάς πιο ανώδυνα.
Κι όσο περιμένω την εκκίνηση του μπλοκ μου τόσο επιβεβαιώνω μέσα μου ότι αυτό που μας έφερε κοντά δεν ήταν το τρέξιμο καθεαυτό όσο η χαρά που αντλούμε μέσα από αυτό: Η προσμονή για κάθε προπόνηση κι η ικανοποίηση στο τέλος της, στα ήσυχα χιλιόμετρα της αποθεραπείας. Η πειθαρχία όταν πλησιάζει ένας αγώνας που έχουμε βάλει στόχο κι η υπενθύμιση ότι τρέχουμε γιατί, πριν απ’ όλα, νιώθουμε ευχαρίστηση.
Ο καθένας ξεκινάει το τρέξιμο για τους δικούς του λόγους. Αφορμή για εμένα ήταν το πόσο όμορφα ένιωθα μετά και η επιθυμία να διανύσω μια απόσταση πηγαίνοντας μακριά, όλο και πιο μακριά!
Όλοι όσοι τρέχουμε, αν σκεφτούμε τις πρώτες φορές που το επιχειρήσαμε, σίγουρα θα θυμηθούμε τη συνήθεια να βάζουμε κάποια σημάδια στη διαδρομή μας. Ένα σήμα, μία κολώνα, μία στροφή του δρόμου ή έναν ακόμα γύρο στο γήπεδο.
Και ποιος από εμάς, αφού κατάφερε να φτάσει μέχρι το σημείο στόχο, δε γύρισε σπίτι του κι όλες του οι λέξεις ήταν “Που να στα λέω, σήμερα έφτασα μέχρι...”.
Έχω την εντύπωση πως κάπως έτσι ξεκινάμε και σιγά σιγά τα σημάδια γίνονται αριθμοί, οικισμοί, χωριά και, γιατί όχι, ταξίδι. Κάπως έτσι χτίζεται αυτό που λέμε απόσταση και με διαφορετικό τρόπο ο καθένας μας τη διανύει.
Κι ενώ για τους περισσότερους το τρέξιμο ανήκει στα μοναχικά αθλήματα, δεν έχετε παρά να ρωτήσετε έναν οποιοδήποτε δρομέα αν, την ώρα που τρέχει, είτε για 10 λεπτά είτε για 3ώρες, νιώθει μόνος.
Είμαι σίγουρος πως θα σας πουν όχι, μαζί κι εγώ, χωρίς ταυτόχρονα να μπορούμε να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που μας κρατάει παρέα. Μπορεί ο ρυθμός και ο ήχος της αναπνοής, ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, ή κάποιες φράσεις από ένα βιβλίο σαν κι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας.
Ένα βιβλίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δουλειά ενός προπονητή· μπορεί όμως να δώσει κατευθυντήριες γραμμές που θα μας βοηθήσουν να τρέχουμε πιο “σωστά”, να σεβόμαστε τις δυνατότητες του σώματος μας και να προλαμβάνουμε τραυματισμούς, πετυχαίνοντας με ασφάλεια ατομικά ρεκόρ. Όταν ένας προπονητής νοιάζεται τόσο πολύ για τους αθλητές του, όπως ο Δημήτρης, είναι επόμενο στο βιβλίο του να νοιάζεται και να σέβεται τους αναγνώστες του.
Μάλλον γι αυτό, από την πρώτη στιγμή που διάβασα κάποια κομμάτια του βιβλίου, προσπαθώ να σκεφτώ όλους όσους θα ήθελα να το χαρίσω. Μια λίστα από δρομείς με πολλά χιλιόμετρα στα πόδια τους και άλλους, πιο αρχάριους, που οι σόλες τους τρίβονται για πρώτη φορά στο ταρτάν. Μια λίστα με εκείνους που τους πέρασε, έστω και στιγμιαία, από το μυαλό να τρέξουν έναν μαραθώνιο κι όσους ψάχνουν έναν συνομιλητή σ’ αυτή τους την προσπάθεια. Με όσους, τέλος, ονειρεύονται, περισσότερο κι από ένα ατομικό ρεκόρ, να τρέχουν ως τα βαθιά γεράματα.
Κάποιοι λένε ότι το τρέξιμο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους ή, τουλάχιστον, πιο ήρεμους. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, παρόλο που έχω νιώσει και τα δύο πολλές φορές. Σίγουρα όμως αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα αιώρησης που μας προσφέρει το κάνουν ονειρικό.
Το τρέξιμο μάς θυμίζει πόσο φυσικό είναι για τον άνθρωπο να καλύπτει αποστάσεις. Πόση ανάγκη έχουμε να απομακρυνόμαστε, να ξοδευόμαστε και να προσμένουμε έναν τερματισμό.
Κι ύστερα, σα να μην έχει συμβεί τίποτα ή σα να έχουν συμβεί όλα, να δένουμε απ’ την αρχή τα κορδόνια έτοιμοι για το επόμενο ταξίδι. Έτοιμοι να φέρουμε κοντά τις μεγάλες αποστάσεις, όπως υπόσχεται ο τίτλος του βιβλίου.
Γιατί, τελικά, οι μεγάλες αποστάσεις βρίσκονται μέσα μας. Κι όλη αυτή η συγγραφική προσπάθεια επιδιώκει ακριβώς αυτό: Να μην τρομάζουμε κοιτώντας τις, αλλά να βγούμε στον δρόμο και να τις διανύσουμε.
Γιάννης Παττακός
Ένας φίλος μαραθωνοδρόμος
(Το παραπάνω κείμενο είναι ο Πρόλογος του βιβλίου «Φέρνοντας κοντά τις μεγάλες αποστάσεις» του καθηγητή Φυσικής Αγωγής Δημήτρη Τζεφαλή, που κυκλοφόρησε το Καλοκαίρι του 2018 από τις εκδόσεις Sportbook.)
Σύντομο Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Γιάννης Παττακός κατάγεται από την Κρήτη. Είναι δάσκαλος και ζει στη Μυτιλήνη. Είναι μαραθωνοδρόμος, μέλος της ομάδας «One Step Beyond_Endurance Team» και του Συλλόγου «Lesvos Runners». Συμμετέχει συγγραφικά στο νέο περιοδικό δοκιμιακού λόγου και λογοτεχνίας , "Βόρεια- Βορειανατολικά".
